هيچکسي که ندارم تا بار غصه ام را سر بر شانه اش بگذارم وشعر را ا لبهاش آغاز کنم
وقتي هيچکسي چشم انتظار آمدنم نيست چرا بايد باشم
نه ! هستم بي آنکه کسي چشم به راهم باشد
چشم به در دوخته ام تا با ((هيچکسي که... )) بيايي و